“எங்கள் உறவினர்கள் எங்கே?” – பாகிஸ்தானின் தெருக்களில், இன்று இந்தக் குரல்தான் ஓங்கி ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், இந்தக் குரல் இப்போது ஜெனீவாவில் உள்ள ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் மனித உரிமைகள் பேரவையிலும் எதிரொலிக்கத் தொடங்கியுள்ளது.
ஆம், பாகிஸ்தானில் அதிகரித்து வரும் “கட்டாயக் காணாமல் போதல்கள்” மற்றும் மனித உரிமை மீறல்களுக்கு எதிராக, ஐ.நா. உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்று சர்வதேச ஆர்வலர்கள் போர்க்கொடி உயர்த்தியுள்ளனர்.
ஐ.நா. சபையில் நடந்த ஒரு சிறப்பு நிகழ்வில், பாகிஸ்தான் மற்றும் பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீரைச் சேர்ந்த அரசியல் ஆர்வலர்கள், தங்கள் பகுதிகளில் நடக்கும் கொடூரங்களை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டினர். “கட்டாயமாக மக்களைக் காணாமல் போகச் செய்வதில், பாகிஸ்தான் இந்தப் பிராந்தியத்திலேயே ஒரு முன்னணி நாடாகத் திகழ்கிறது,” என்று அவர்கள் வேதனையுடன் தெரிவித்தனர்.
பஷ்தூன் இனத்தைச் சேர்ந்த அரசியல் ஆர்வலர் ஃபசல்-உர்-ரஹ்மான் அஃப்ரிடி (Fazal-ur-Rehman Afridi) பேசுகையில், “பஷ்தூன் மக்கள் மட்டும், கட்டாயமாகக் காணாமல் போனதாக, 6,500 உறுதிப்படுத்தப்பட்ட வழக்குகளை நாங்கள் சமர்ப்பித்துள்ளோம். தங்கள் உரிமைகளுக்காகக் குரல் கொடுப்பவர்களை, பாகிஸ்தான் அரசு ‘பயங்கரவாதிகள்’ என்று முத்திரை குத்தி, அவர்களைக் காணாமல் போகச் செய்கிறது,” என்று குற்றம் சாட்டினார்.
பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீரைச் சேர்ந்த சர்தார் நசீர் அஜீஸ் கான் (Sardar Nasir Aziz Khan) பேசுகையில், “சமீபத்தில், எங்கள் பகுதியில் நடந்த அமைதியான போராட்டத்தில், பாகிஸ்தான் ராணுவம் கண்மூடித்தனமாகத் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தியதில், 10-க்கும் மேற்பட்டோர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். நூற்றுக்கணக்கானோர் சிறையில் சித்திரவதை செய்யப்படுகிறார்கள். எங்கள் மக்களைக் காப்பாற்ற ஐ.நா. தலையிட வேண்டும்,” என்று அவர் உருக்கமாக வேண்டுகோள் விடுத்தார்.
இதேபோல, சிந்து மாகாணத்திலும், தங்கள் நீர் உரிமைக்காகப் போராடியவர்கள் கடத்தப்படுவதாக சிந்தி ஆர்வலர்கள் குற்றம் சாட்டினர்.
இந்த நிகழ்வின் முடிவில், அனைத்து ஆர்வலர்களும் ஒருமித்த குரலில், சர்வதேச சமூகத்திடம் ஒரு கோரிக்கையை முன்வைத்தனர். “பாகிஸ்தானில் நடக்கும் இந்தக் கட்டாயக் காணாமல் போதல்களைத் தடுத்து நிறுத்தவும், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நீதி கிடைக்கவும், பாகிஸ்தான் மீது சர்வதேச சமூகம் கடுமையான அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும்,” என்பதுதான் அந்தக் கோரிக்கை.
காணாமல் போன தங்கள் உறவுகளுக்காகக் கண்ணீருடன் காத்திருக்கும் ஆயிரக்கணக்கான குடும்பங்களின் குரலுக்கு, ஐ.நா. சபை செவிசாய்க்குமா? என்பதைப் பொறுத்திருந்துதான் பார்க்க வேண்டும்.