ஆகஸ்ட் 15, 1947… நள்ளிரவு… “விதியுடன் ஒரு ஒப்பந்தம்” என்று ஜவஹர்லால் நேரு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, இந்தியா என்ற ஒரு புதிய தேசம் பிறந்தது. ஆனால், அந்தப் பிறப்பு, ஒரு கொண்டாட்டமாக மட்டும் இருக்கவில்லை. அது, ரத்தமும், கண்ணீரும், வறுமையும் நிறைந்த ஒரு சோகமான தொடக்கமாக இருந்தது.
ஒரு காலத்தில், “தங்கப் பறவை” என்று அழைக்கப்பட்ட, உலகப் பொருளாதாரத்தில் 24% பங்களித்த ஒரு தேசத்தை, 200 வருட காலனி ஆதிக்கம், சுரண்டி, கொள்ளையடித்து, வெறும் 4% பங்களிப்புடன், கிழிந்த கந்தல் துணியாக விட்டுச் சென்றது.
அன்று, ஒரு இந்தியனின் சராசரி ஆயுட்காலம் வெறும் 32 வயது. எழுத்தறிவு 12% மட்டுமே. பசி, பஞ்சம், பட்டினி… இதுதான் அன்றைய இந்தியாவின் நிலை.
ஆனால், இன்று… 78 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு… அதே இந்தியா, ஜப்பானை முந்தி, உலகின் நான்காவது பெரிய பொருளாதார சக்தியாக நிமிர்ந்து நிற்கிறது!
இந்த அதிசயம் எப்படி நடந்தது? உடைந்த ஒரு தேசம், எப்படி உலகையே திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது? வாங்க, இந்த நம்ப முடியாத வெற்றிப் பயணத்தின் ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தையும், விரிவாகப் பார்க்கலாம்.
சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, நம்மிடம் வளங்கள் இல்லை. நேருவின் சோசலிசக் கொள்கைகள், அரசு தலைமையிலான ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களைக் கொண்டு வந்தன. பெரிய இரும்பு ஆலைகள், அணைகள் கட்டப்பட்டன.
ஆனால், மறுபுறம் ‘லைசென்ஸ் ராஜ்’ என்ற ஒரு அரக்கனும் உருவானான். ஒரு தொழில் தொடங்க வேண்டும் என்றால், அரசின் அனுமதி தேவை. ஒரு ஸ்கூட்டர் வாங்க, பத்து வருடம் காத்திருக்க வேண்டும். ஒரு தொலைபேசி இணைப்புக்கு, ஏழு வருடங்கள் ஆகலாம். வளர்ச்சி, “இந்து வளர்ச்சி விகிதம்” என்று கிண்டலடிக்கப்பட்ட 3.5%-ல் தேங்கி நின்றது.
ஆனால், அந்த இருளிலும் ஒரு ஒளிக்கீற்று பிறந்தது. அதுதான், பசுமைப் புரட்சி!
1960-களில், நாம் அமெரிக்காவிடம் இருந்து கோதுமைக்காகக் கையேந்திக் கொண்டிருந்தோம். ஆனால், பசுமைப் புரட்சிக்குப் பிறகு, உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு அடைந்தோம். ஒரு தேசத்தின் பசியைப் போக்கிய முதல் வெற்றி அது.
ராஜீவ் காந்தி பிரதமராக வந்தபோது, ஒரு புதிய காற்று வீசியது. அரசு அலுவலகங்களுக்குக் கணினிகள் வந்தன. தொலைத்தொடர்புக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டது. மக்கள், தங்களது முதல் மாருதி காரை வாங்கினார்கள். வண்ணத் தொலைக்காட்சியில் கிரிக்கெட் பார்த்துக் கொண்டாடினார்கள்.
ஆனால், இந்தச் சின்ன சின்ன சந்தோஷங்களுக்குப் பின்னால், ஒரு பெரிய பொருளாதார நெருக்கடி காத்துக் கொண்டிருந்தது.
1991: எல்லாவற்றையும் மாற்றிய ஒரு வருடம்!
1991-ல், இந்தியா திவாலாகும் நிலைக்குச் சென்றது. நம்மிடம் வெறும் இரண்டு வார இறக்குமதிக்கு மட்டுமே அந்நியச் செலாவணி இருந்தது. வேறு வழியில்லாமல், நமது தங்கத்தை லண்டனுக்கு விமானத்தில் அனுப்பி, கடன் வாங்கினோம்.
அந்த நெருக்கடிதான், ஒரு புதிய இந்தியாவை உருவாக்கியது. பிரதமர் நரசிம்ம ராவ் மற்றும் நிதியமைச்சர் மன்மோகன் சிங்கின் தலைமையில், பொருளாதார சீர்திருத்தங்கள் கொண்டுவரப்பட்டன. ‘லைசென்ஸ் ராஜ்’ ஒழிக்கப்பட்டது. வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் உள்ளே வந்தன.
2000-களில், இந்தியாவுக்கு ஒரு புதிய முகம் கிடைத்தது. பெங்களூரு, ஹைதராபாத் போன்ற நகரங்கள், உலகின் மென்பொருள் தலைநகரங்களாக மாறின. இன்ஃபோசிஸ், டிசிஎஸ் போன்ற நிறுவனங்கள், இந்தியாவிற்குப் பில்லியன் கணக்கில் டாலர்களைக் கொண்டு வந்தன.
பொருளாதார வளர்ச்சி 9%-ஐத் தொட்டது. நடுத்தர வர்க்கம் பெருகியது. விமானப் பயணம் சகஜமானது.
ஒரு காலத்தில், உணவுக்கே கஷ்டப்பட்ட நாம், இன்று உலகிற்கு அரிசியை ஏற்றுமதி செய்யும் மிகப்பெரிய நாடாக இருக்கிறோம். பாலில் உலகின் நம்பர் 1. “உலகின் மருந்தகம்” என்று அழைக்கப்படும் அளவுக்கு, உலகத் தடுப்பூசிகளில் 70%-ஐ நாம் தான் உற்பத்தி செய்கிறோம்.
1990-ல், ஆயிரம் பேருக்கு வெறும் 5 கார்கள் இருந்தன. இன்று 30-க்கும் மேல். 2024-ல் மட்டும் 3 கோடி இந்தியர்கள் வெளிநாடுகளுக்குப் பயணம் செய்திருக்கிறார்கள்.
நம் UPI பரிவர்த்தனைகள், விசாவின் உலகளாவிய பரிவர்த்தனைகளை விட ஐந்து மடங்கு அதிகம்.
இன்னும் வறுமை இருக்கிறது, வேலையில்லாத் திண்டாட்டம் இருக்கிறது. ஆனால், எல்லாவற்றையும் விட, நம்மிடம் ஒரு பெரிய சக்தி இருக்கிறது. அதுதான், நமது இளைஞர்கள்.
1.4 பில்லியன் மக்களில், பாதிக்கும் மேற்பட்டோர் 30 வயதுக்குட்பட்டவர்கள். இந்த இளைஞர் சக்திதான், இந்தியாவின் அடுத்தகட்ட வளர்ச்சியை எழுதப் போகிறது.
மாட்டு வண்டிகளில் இருந்து புல்லட் ரயில்கள் வரை… பஞ்சத்தில் இருந்து அந்நியச் செலாவணி உபரி வரை… 78 ஆண்டுகளில் இந்தியாவின் பயணம், ஒரு அசாத்தியமானது, பிரமிக்க வைக்கக் கூடியது.
அந்த “தங்கப் பறவை”, மீண்டும் தனது சிறகுகளை விரித்து, வானில் கம்பீரமாகப் பறக்கத் தொடங்கியிருக்கிறது. இந்தப் பயணம், இன்னும் முடிவடையவில்லை.
இந்த மாபெரும் வெற்றிப் பயணம் குறித்து உங்கள் கருத்து என்ன?